Lordlar Kamarası, carlitos'tan şiir ve düz yazı denemeleri Ayarlar

[carlitos]

.....

Tereddütlerle yaşamak zor..
Zor bazen kendinle kalmak..
Kalıvermek tek başına bir odada,
Loş, kırmızı biraz..

Aşksız kalmak zor,
Hissetmeyi özlemek..

Salt bir adam ya da bir kadın değil
Aşık olunan, özlenen,
Arzulanan, istenendir..
Hissedilmek istenendir..

Aşk, kendini özletir de özletir..
Öldürmez,
Düşüncelerle delirtir;
Kıymetini bilesin diye
Bilesin diye karşındaki ettendir; incinir
Çok uzaktan ses verir..
Koşarsın,
Boğazın yanar koşmaktan,
Ciğerlerin parçalanır,
Biri, su vereyim der görünce seni
Durursun,
Kalırsın da..
Aşk uzakta kalır ama,
Kafasını öne eğer, sallar sağa-sola
Kendi haline bırakır..
Bir bakarsın koşuyorsun yine
Ciğerlerin isyanda..
Bir nefeslik soluk alayım dersin bir handa,
Ömründen yersin..
Aşk açar ellerini iki yana,
Acı acı gülümser..

Kimse umursamıyordur,
Görmüyorsundur nerdeler,
Nerdedir dostun,
Nereye kayboldu aşkın?

Takatin yoktur,
Son bir nefes koşarsın aşka..
Ayağın takılır, düşersin..
Ve aşk, bir damla gözyaşıyla
Yanında boynu bükük bir aşıkla
El sallar sana..

Zordur yerde can acısıyla kalmak,
Kendinle hesaplaşmak zorunda kalmak ,
Kendin için ağlamak bitirir gözyaşlarını,
Sana yapılan her yanlış,
Yaptığın her hata küçültür kalbini,
Aklın zafer kazandıkça
Çelişir hislerin..
Tereddütler sarar kalbini,
Lakin zordur tereddütlerle yaşamak,
Bu saatten sonra aklına güvenmek,
Kalbini ise görememek…



08.02.06/Çarşamba/ 21:21-21:44

[carlitos]

----


Azdı, çok az;
Hiç yoktu ya da.
Görmek için gözlerimi kısmam gerekiyordu hayli,
Ya da yaklaşabilmek için koşmam.

Sus’tu, çok sessizdi ya da
Duymak için eğilmem, duyurmam için bağırmam gerekiyordu.

Yok’tu, çok silikti ya da.
Dokunmak zordu, imkansız hatta.
Belki çok özlenmiş bir zamanda, sadece bir defa..

Zordu, acıtıyordu üstelik.
Birikiyordu içimde, kalıyordu öylece.
Kalıyordu işte, katılaşıyordu git gide.

Az’dı ama içimdeydi bir kere,
Griden beyaza dönüyordu sessizce,
Kamburumdan dik duruyordu gizlice,
Hissediyordum, çoğalıyordu içimde..

Ama hassastı işte, ipince.
Karşılaştığında ne yapacağını bilemeyecek kadar ince,
Kendini koruyamayacak kadar korkak,
Ayakta duramayacak kadar güçsüz,
Yalnız kalamayacak kadar yalnız..

Çoğalıyordu ama sığamıyordu içime,
Durmuyor akıyordu beynime,
Sızıyordu düşüncelerime,
Katre oluyordu gözlerime,
İkiye bölüyor kalbimi,
Yük oluyordu iç’ime..

Beyazdı, beyazdı ama kararıyordu işte yine,
Yaklaşıyordu sinsice,
Soğutuyordu bedenimi iyice,
Yırtıyor, çıkmaya çalışıyor,
Yavaşça kaçıyordu içimden bir yerlere.

Tutmak istiyordum ben yine;
Ellerimi bulamıyordum.
Peşinden koşmak istiyordum;
Ayaklarımdan oluyordum.
Seslenmek, bağırmak istiyordum arkasından;
Sesimi ben bile duyamıyordum.

Geçmişti yani, geçmişteydi işte
Ben farketmeden gidivermiş, az kalıvermiş yine.
Saklamış kendini içimde en kuytu yerlere,
Yine gri renginde.
Ve korkak yine.
Sessiz, hareketsiz, gün ışığından habersiz,
Ağlıyor, ıslanıyor içimde.



29.10.08/çarş/21:02-21:39

[carlitos]

eksik şiir

Loş bir odada, kucağında buluyorum kendimi
Mayhoş bir tat var ağzımda, metal gibi.
Boş bir odada, ortasında buluyorum kendimi
Kucağında, metal tadı var ağzımda.
Kanamışım ya, kan tadıymış aldığım.

Soğuk bir odada, kollarında buluyorum kendimi,
Sıcaksın ya yine, ısıtıyorsun beni
Kurumuş kanlarım üstümde,
Göz yaşlarınla temizliyorsun her yerimi,
Sözlerinle sarıyorsun yokluğunla açılan yaralarımı.

Sıcak bir odada, göğsünde uyanıyorum
Farz edelim kalabilmişiz öyle,
Ürkek bakıyoruz birbirimize ya hayalse diye
Korkuyorum, titriyorum biraz..
.
.
.

Soğuk bir odada, kucağında görüyorum kendimi,
Yüzüm ellerinin arasında, yaşların üzerimde,
Yaşlarından medet umuyorsun,
Bilmiyorsun,
Biliyorsun da bilmiyorsun.
Söyleyemiyorsun işte,
Söyleyemiyorum bak ben de.
Olsun,
Sar sen beni,
Bırakalım tamamlasın yine başkaları..

[carlitos]

Ben

İşte.. Karşınızda.!!
Yine “BEN”.
Omuzlarım dimdik çoğu zaman,
Düşünceler her zerremi istila etse de,
Aklım karma karışık,
Zihnim düşünemez olsa da
Gözlerim buğulu,
Yüzümde bildik sıcaklıkla ben;
Hep “ben” .
Daha ben alışamamışken kendime,
Kendime yaptıklarımı bilmeden,
Size verdiğim oyuncak düşüncelerimle
Beni, benden iyi tanır oldunuz.
Her halimi anlayıp,
Klişe cümlelerinizle şaşalı girişler yapmaktı niyetiniz.
Yanınızda hep vardı bir tutam,
“çözüm” içeren “teselliler” .
En kolayını yaptınız
Beni duymak yerine;
Kendi sesinizle cümleler yarattınız.

İşte! Gözlerimi kapattığımda beliren ey “Ben” !
Yakıyorsun canımı,
Kırıyorsun kanadımı..
Meğer yine yanlış seçimlere giderken ben,
Tutuyorsun elimden,
Çocuk aklımı çeliyorsun.
Bir şeker uğruna yüzlerce adım atıyorum
Rehberim sen, sadece gidiyorum.

“kapat gözünü” diyorsun, “geldik!” .
kapatıyorum gözümü,
kalbim malum tempoda eşlik ederken coşkuma,
ellerim birbirini sarmışken heyecandan,
göz kapaklarım titrerken
hissediyorum, elinde hediyem,
geliyorsun.
Ah, öyle karanlık ki
Korkumu, her adımında aydınlığı düşünerek,
Mucizemi bekleyerek yeniyorum.
Açmıyorum gözümü asla,
Şeker sende, biliyorum..

Sonunda “aç” diyorsun ağzını,
Yakınımdasın iyice,
Dokunuyorsun bana, elin yaklaşıyor sevinç içinde ayrılırken dudaklarım
Ve uçuyorum!
Bir şekere bağlıymış meğer kanatlarım,
İyi ki kanmışım, yorulmuşum yürümekten..

Uçarken ben gözlerim kapalı
Ardımdan gittikçe kaybolan sesin yankılanıyor
“aç gözünü!”
ve bir ince kahkaha..
Anlıyorum, belli ki uçmamı görmek sevindirdi seni.
Yavaş yavaş açıyorum gözümü..
Rüzgarla dansımın ritmini bozmadan,
Sevdiğim en güzel şarkıyı düşünerek,
Gerçeğe dönüyorum.

Gördüğüm ne sonsuz gök,
Ne bulutlar,
Ne de kuşlar..
Okşadığını sandığım rüzgar,
Her dokunuşuyla derin yaralar açmış yüzümde, değdiği her yerimde.
Kanıyorum..
Ben… düşüyorum..!

Hemen kapatıyorum gözümü,
“Hayır, ben uçuyorum” diyorum
Sen, sen buralarda bir yerde beni alacaksın, biliyorum.
İçin elvermez bir parçanın acımasına, gözümden akan yaşa..

Ah! Şekerim! Evet. O gerçek!
Alıyorum tadını işte!
Hayır hayır, lütfen
Bunu bana yapmış olma
Paramparça olacağımı bile bile
Bir şekerle beni gerçekten kandırmış olma!
Çocukluğumu, saflığımı vurma yüzüme tekrar.

Evet, bir şekere giden yüzlerce adımda mutluluğum.
Evet ben, bir şekerlik anlarda daha da mutluyum..
…

Nafile.. açıyorum gözümü
Aşağıda saliselerce daha da yaklaşan toprak
Açmış kollarını, bekliyor beni.
Şekerim acıyor.. tadı ağzımı yakıyor,
Dilim kesiliyor,
Şekerim kırılıyor, parça parça batıyor
Eridikçe parçalar, acısı da gidiyor, bir yenisi batıyor.
Gözümden kanlar akıyor yaş yerine,
“Ben”in bana yaptığını düşünmek büyük parçalar koparıyor..

İstemek miydi sadece kabahatim,
Duvarlarımı yıkmak mı?
Gözlerimi yeniden açmak mı yanında,
Kalbime de söz vermek mi?
Biliyorum.. oynadın yine oyununu ,
Her defasında unuttuğuma inat, yine hatırlattın..

İşte.. yine öleceğim,
Kendime verdiğim cezalarla uslanana kadar
Tekrar tekrar düşeceğim.
Öyle acımasız oluyor ki uçurum,
Gittikçe öyle hızlanıyor ki beden
Başımı çevirip bana bakacak zamanım bile yok.
Evet.. yine biteceğim,
Kaderime gideceğim tekrar,
Paramparça olacak bedenim,
Toprakla sevişecek tenim,
Onun olacağım,
Kanımla suladığım yerden
Tekrar ben olacağım!

Yine..
Daha da kendiyle,
Başı önünde,
Gözünde perde,
Nasırlaşmış teniyle,
Korkak kalbiyle,
“bu sefer” lerle,
Durdurmaya hazır mantığıyla; yine..
Ürkek şarkılar eşliğinde…
İşte! Karşınızda…!
Yeni “Ben”, yeniden “ben” ..


02.12.05/Cuma/21:35-22:39

[BuRnOut]

Şiiri okurken aslında çok kısa gelmişti, ama sonra baktım gerçekten de uzun bir şiirmiş. Özellikle ilk paragraf çok tanıdık geldi. "Ben"in halleri, hüznü ve dışarıdan içeriyi görmeye çalışanların gördüklerini belli kalıplar içine alma çabaları, hatalı kurguları... Çok güzel yazıyorsunuz, yüreğinize sağlık..

Bu ileti BuRnOut tarafından Jan 28 2009, 11:31 PM yeniden düzenlenmiştir.

[carlitos]

Şiiri okurken aslında çok kısa gelmişti, ama sonra baktım gerçekten de uzun bir şiirmiş. Özellikle ilk paragraf çok tanıdık geldi. "Ben"in halleri, hüznü ve dışarıdan içeriyi görmeye çalışanların gördüklerini belli kalıplar içine alma çabaları, hatalı kurguları... Çok güzel yazıyorsunuz, yüreğinize sağlık..

Teşekkür ederim BuRnOut.

Keşke görmek o kadar kolay olsaydı bir insanın 'iç'ini.. İşin garibi, birisi karşınızda beylik laflar ederken sizin kaldığınız durum oluyor bence. "senin sorunun bence şu şu. Ayrıca bir de bu bu bu" diyor karşınızdaki, siz "hı hım hı hım, kim bilir, belki de" diyorsunuz dışınızdan..
Ama içinizden birisi katıla katıla gülüyor bu duruma, diğeri içinizden çıkıp boğazlamak istiyor ötekini.

Halbuki bazen insan kendine bile söyleyemez içinde neler hissettiğini.. Değil mi ama?

[BuRnOut]

İnsanın kendine bile söyleyememesi bir yana, insan her zaman kendini de anlayamaz. Bazı şeyleri anlamlandırmak için üzerinden uzunca bir süre geçmesi gerekir. Bu yüzden, her şeye bir anlam atfedilip, insanların belli kalıplar içine alınmaya çalışılması gerçekten trajikomik bir çaba. Kaldı ki, iyilik gözetilerek yapılan bu çabalar, bir de insanın üstüne o kalıpların, sıfatların ve bakış açılarının ağırlığını yüklüyor. İnsanı ezdikçe eziyor. Neyse, konu uzun, kuyruk acısı da var... Daha fazla yazıp, başlığınızı işgal etmiş gibi olmayayım. Okur saflarındaki yerimi yavaştan alayım. Mürekkebiniz hiç kurumasın..

[carlitos]

İnsanın kendine bile söyleyememesi bir yana, insan her zaman kendini de anlayamaz. Bazı şeyleri anlamlandırmak için üzerinden uzunca bir süre geçmesi gerekir. Bu yüzden, her şeye bir anlam atfedilip, insanların belli kalıplar içine alınmaya çalışılması gerçekten trajikomik bir çaba. Kaldı ki, iyilik gözetilerek yapılan bu çabalar, bir de insanın üstüne o kalıpların, sıfatların ve bakış açılarının ağırlığını yüklüyor. İnsanı ezdikçe eziyor. Neyse, konu uzun, kuyruk acısı da var... Daha fazla yazıp, başlığınızı işgal etmiş gibi olmayayım. Okur saflarındaki yerimi yavaştan alayım. Mürekkebiniz hiç kurumasın..

Herhangi bir işgaliniz olduğunu düşünmüyorum BuRnOuT, bu başlık sayesinde sizlerle "paylaşıyorum" yazdıklarımı. Dilediğiniz sürece (herhangi biri de olabilir tabi) yazabilirsiniz yani. Tekrar teşekkür ederim.

[carlitos]

...

Onca sevimsizliğin içinde ben
Neşeydim,
O kadar büyüğün içinde inatla
Çocuktum.
Kavgalara, sarhoşlara, nefretlere rağmen
Kahkahaydım kocaman.
Direndim ama başaramadım;
Büyüdüm elimde olmadan…

Neşeme, çocukluğuma, kocaman kahkahama
Hayallerim eklendi.
Yeni beden, yeni duygular, yeni yerler verdiler
Sormadan.

Ama bu yeni hayat garip geldi bana.
Ben, uçurumlar arasında sırf onlar
Başkalarına atlayışlarımı konuşsun diye
Ölüme meydan okurken,
Onlar bana karşı geldi.
Hayatı aldılar arkalarına
Çoğunluk oldular,
Büyük oldular,
Dinlemediler;
Çocukluğuma hapsettiler beni,
Kendi karanlıklarına..

Önyargılarla yargıladılar,
İşkenceye karşı çıkıp tüm dünya karşısında,
Altın zincirlerle kırbaçladılar..
Ben hala, inatla korumaya çalışırken kendimi,
Ayaklarımın üstünde durmaya çalışırken
Bir gecede kestiler cezamı.

Gözyaşlarımı
Sert şarkılar, önyargılı kötü mekanlar ve
Dumanlar arasında
Düğümlerlerken boğazımda,
Hayallerimi elimden aldılar…

13.06.’04

[carlitos]

KADIN

Kalbimi emanet etmeseydim kendime
Ve
Kendimi emanet etmeseydim beynime
Sen,
Yalnızca sen olurdun aklımda.
Ne kafam karışırdı
Ne de aklım kayardı bir gitarın tınısına..
Konuşamamak ne kadar acıydıysa
Acıyı söyleyememek
İncinmeyesin daha fazla diye
O kadar
BİN o kadar daha acıydı
Kalbime, bedenime..

Görememek ne kadar zorduysa da
Özlediğini bile söyleyememek
Yine sen kahretme kendine diye
O kadar
BİN o kadar kör ediciydi
Seni yeni görmüş gözlerime.

Hayat bize ne kadar karşı durduysa da
Biz, evet ikimiz
Sen ve ben
Konuşamasak da göremesek de
Asalak dahi olsak
Birbirimize döndük
İnsanlara layık o hayvansal güdüyle.
İç güdümüz Aşk diyordu belki ama
Aşk mesafe tanımıyordu..
Tanımıyormuş;
Yıkabiliyormuş körpecik bir yüreği.

Aşk ne zaman ki baştan aşağıya sorumluluk olduysa
Mesafeler arasında,
Ne zaman dert olmaya başladıysa,
Ne zaman üzdüyse minik yürekleri
Ağlamaktan, ıslak kalmaktan rutubet yaptı,
Koktu, çürümeye yüz tuttu yürekler.

Cereyan az geldi onca araya rağmen;
Bir nefes istedi
İstemeyi beceremedi ki,
Kendini alabildiğine kocaman
Ama yapayalnız
Havada, boşlukta bulduğunda
Artık çok geçti
Arkadan gelen müziği duyabiliyordu yalnızca:
“Kadınım söyle” diyordu
“Mutlu oldun mu?”
“Bu deli adamı Unuttun mu?..”

Kadın, delisi olmadan nasıl mutlu olmaya çalıştıysa yine de
Unutamadığı adam yüzünden delirecekti neredeyse…

24.07.04/Cumartesi

[carlitos]

---

Sen kimsin bilmiyorum ama
Sensiz geçen her güne lanet ediyorum..
Kendimi de bulamıyorum
Ait olmadığım yerlerde benden gayrı bedenlerde
Avunuyorum..

Tanıyamadıkça kendimi ve olamadıkça kendim gibi
Bir sürüngen olmak istiyorum
Dipte kalmak tek arzum..

Körebe oynarken iğneli zincirlerle öyle sıkıyorum ki gözlerimi
Kanatıyorum,
Karanlıkta bir ışık arıyorum..
Ama karanlık o kadar soğuk ve ıslak ki
Üşüyorum,
Karanlıkla birlikte çürüyorum..

Belki bir sonsuzlukta belki de
Elimde olmadan seçimler yaptığım bir yolda
Karanlıkta,
Kendimi arıyorum, ışığı bekliyorum
Işık sensin; biliyorum..

Sen beni çek çıkar ki daha fazla çürümesin körpe bedenim
Biraz ışık ver ki kokmasın düşüncelerim..
Sen beni bul
Bul ki atayım kendimi kollarına, kucağına, dudağına
Öylece kalayım orda, ısınayım seninle
Geçmişken kendimden, beni yaşayayım biraz
Biraz sen kokayım
Biraz biz olalım..

Az olsun ama, tadı kalsın vücudumda
Son kez sana dokunayım ve sıkayım yumruklarımı,
Son nefesimi senin kokunla atıp içime
Gideyim, ayrılayım kokmuş bedenimden, kanlı gözlerimden..
Ve BEN olarak ayrılayım bu dünyadan;
Kimse bilmesin gerçekten kendim olduğumu
Kendilerinin sansınlar hala
Sadece yıkasınlar ılık suyla, sarsınlar sımsıkı
Ve “öldü” desinler….

24.11.04-Çarşamba-21:42

[carlitos]

--

Öyle, aktı birden işte.
Cıvıl cıvıl sanıyordum kendimi, mutlu hissediyordum aslında. Ama birden akıverdi yolun ortasında. Anlayamadım birden. Sanki ben değildim ağlayan. Bir kameradan bir başkasını izliyordum sanki, cidden, öyle gibiydi.
Anlam veremedim ağlıyor oluşuma. Elimde olmadan, aklımdan geçmezken, içimden gelmezken birden, caddenin en kalabalık yerinde ağlamak da nesi?

Kim bu kız yahu?
Niye ağlıyor?
Nereye bakıyor?
Neyi anlamıyor?
Niye birden gidiyor?
Neye gülüyor?

İçimde, derinde bir yerlerde bir hüzün var. Bir karanlık. Biliyorum. Bulamıyorum.
Kaçamıyorum da.

En olmadık zamanda, her yerimi sarıyor, sarsıyor beni.. Sarıyor ama korkuyor namuzsuz! Çıkmıyor ortaya kendisi! Göstermiyor yüzünü!

[carlitos]

Bazen özlüyorum burayı. O kadar çok zaman geçiriyordum ki burda! Şimdi o kadar zamanım yok. Halim de yok sanırım. Yorum yazacak halim yok bir şeylere.. Ama bir şey var burada.. Özletiyor kendini. Anlayamadım.

[carlitos]

Konuştukça batıyor; battıkça konuşyor aşk..
Biraz daha yüzeye çıkmak belki amacı,
biraz nefes almak..
Ama en kötü cümleleri kalmış geriye; batıyor işte.

[carlitos]

İclal Aydın'dan güzel bir yazı...



Kulağımın içi kaşınıyor.

Felaket.

Önce azar azar başlıyor kaşıntı, geceleri.

Sonra artıyor.

Kaşımak da bir zor ki kulağın içini.

Bir türlü geçmiyor.

'Ne yapsam acaba?' diyorum.

Günler geçtikçe daha da artıyor.

Doktora gitmeye karar veriyorum. Arkadaşlarıma soruyorum
'Tanıdığınız iyi bir kulak burun boğazcı var mı?' diye. 'N'oldu ki?' diye soruyor
arkadaşlarım.

'Kaşınıyor kulağım' diyorum. 'Uyuyamıyorum geceleri, kulak
kaşınmasından!' Bir doktorun adını söylüyor bir tanesi. 'Çok iyi
doktordur' diyor. 'Kimsenin çözemediğini çözer, iyileştiremediğini
iyileştirir.'

Gidiyorum doktora.

Gözlüklü, şirin bir amca.

Elinde bir büyüteç, kulağıma bakıyor.

Şaşırıyorum önce. 'İçinde kaşıntı var' diyorum. 'Öyle büyüteçle ne
anlayacaksınız ki?'

'Yok' diyor, 'Ben çoktan anladım ne olduğunu da, şimdi daha iyi
görmek için bakıyorum.'

'Nedir?' diyorum doktora.

'Eski sözler kaçmış kulağınıza' diyor.

'Nasıl yani?' diyorum.

'Kimin sözleri?'

'Bakacağız' diyor.

Sonra bir alet çantasından kocaman, ucu ince, cımbıza benzer bir alet
çıkarıyor.

'Yan durun. Kıpırdamayın' diyor bana. Biraz irkiliyorum.

'Eski sözler' diyorum, 'Ha?' Cımbızın ucu kulağıma giriyor, canımı

acıtmıyor nedense.

'Bir erkek sesi bu' diyor. Sanki bir uğultu duyuyorum.

Cımbızı çıkarıyor kulağımdan. 'Yalan kaçmış kulağınıza!' diyor doktor.

Yalana bakıyorum.

Küçücük bir şey gibi gözüküyor.

'Vay be! Günlerdir kulağımı kaşındıran bu muymuş? Hangi yalan peki?'
diyorum.

'Durun, bekleyin' diyor doktor. 'Dikkatli olmamız lazım. Tekrar kulağınıza
kaçabilir. Ö nce şu deney tüpünün içine koyalım. Sonra serbest bırakırız.'

Yalanı tüpün içine koyuyor.

Kapağını da kapıyor tüpün.

Serbest kalıyor yalan.

'Seni seviyorum' diye cılız bir ses geliyor tüpün içinden.

'Yalanmış ha?' diyorum.

Kulağım bile anlamış, kalbim hálá anlamıyor..





no offence