Lordlar Kamarası, carlitos'tan şiir ve düz yazı denemeleri Ayarlar

[carlitos]

ggecim ve baronio, teşekkür ederim söyledikleriniz için ve sadece okuyup da kalmayıp, üşenmeden bir şeyler yazdığınız için.
beğendiğinize de mutlu olduğumu söylemek isterim.
elimden gelen, içimden gelen budur, bu kadardır dostlar.. sağolasınız

ah, unutmadan, melisa hülya'ya da teşekkür edeyim. değmesin nazar.

[carlitos]

Cesaret

Çırılçıplak karşımdasın,
Ve gece, dağınık ışıklarla beraber
Keskin ama şehvetli gölgeler olmuş bedenine
Bekliyor,
Beklediğini çağırıyor sessizce..
Teninden de çıplaksın karşımda.
Berraklığın şaşırtıyor,
İsteğin ürkütüyor,
Senin kadar saf olamamak, küstürüyor.

Akan yaşından daha temiz,
Gülüşünden daha sıcak,
Kurumuş dallarına inat
Bakıyorsun bana simsiyah.

Karanlığın titretiyor,
Susuzluğun korkutuyor,
Senin kadar güzel olamamak insanlığımı alıp götürüyor.

Titriyor sana yaklaşan her yerim,
Al yuvarlar en oynak danslarını ediyorlar senin şerefine,
Sen; şöyle bi bakıyorsun
Nasıl da istekli, ama ürkek
Ha gayret cesaretli, bir o kadar korkak
Karanlığının arasından ışıklar saçarak,
Kelimelerini gözlerinden konuşarak,
Sen şöyle bi bakıyorsun,
Baktığımı görüp,
Yanan tenimi hissedip,
Geldiğin yere dönüyorsun.

Biliyorum; istiyorsun
Gözlerini kapatıp buradan gitmek istiyorsun içimde,
Huzurla, güvenle kaybolmaktır arzun kollarımda..
Ah, biraz cesaret.
Haydi, şerefine kaldırıyorum kadehleri,
Sen diye içiyorum meyleri,
Dönerken başım,
Seni söylerken şarkılarım,
Kapattım gözlerimi,
Bekliyorum gelmeni;
Sessizce, sımsıcak,
Sanki hep benimmişsin gibi
Koynuma girmeni..


08.11.05/Salı/ 21:30-22:18

[carlitos]

...

Ne gibi biliyor musun?
Garip bir tat gibi ağzımda,
Herkes sevmez,
Garip bir zevk alırım ben,
Basitliğin güzelliği ıslanır ağzımda,
Dilim bir sürü parçaya bölünmüş,
Yutmadan ben tanımak ister onu..

Ya da hiç alakası yokken
Olmamalıyken,
Çeşit çeşit,
Belki de gaipten şeyler hatırlatan bir koku..
İçime çektiğim an her hücremi anılarla dolduran,
Kendi anılarımla, kendi beynimle beni zehirleyen bir katil..

Daha fazlası bir şarkı olabilir,
En küçüğü bir tını,
En büyüğü kocaman bir hayatı anlatabilecek bir müzikli öykü..
Şarkıdaki tek bir cümleden,
Geçtim, tek bir basit kelimeden,
Kulağımdan giren bir sesten
Gözlerime ulaşan yaşlar,
Burnumda bir sızı,
Ellerime gelen titrek ritimler,
Ve kalbimin tek kelimeyle savaşı..

Dahası yok maalesef..
Olsa olsa “biz”im gibi bir şey diyebilirim sana.
Nasıl anlatsam,
Sen olsan da olmasan da her hücremde hissetmem gibi seni.
Yanımdaysan hele;
Çığlıklar atmamak için,
Saatlerce ağlamamak,
Oraya buraya koşmamak,
Kahkahalar atmamak için,
Her sistemimin değişimine ayak uydurmak için
Kendimce gösterdiğim çaba gibi..
Senin gibi, benim gibi,
Buldum!
Belki bir çocuk gibi;
Parıl parıl gözleri, hevesi, cesareti,
Saflığı, heyecanı, oyunları gibi..
Ilıktan biraz daha sıcak gibi,
Soğuktan korkmamak gibi,
Görmemek
-görmek istememek-
ama bakmak gibi..
ben gibi işte,
sen ve ben gibi,
“biz” gibi,
aşkımız gibi,
aşkları gibi,
aşklar gibi
aşk gibi…



15.01.06/Pazar/20:32-20:51

[carlitos]

Ah...!

Ah.. çarpıyor kalbim
Her yerde seni arıyor gözlerim,
Dinliyor, ama seni duymayı bekliyor kulaklarım
Yürüyor ama sensiz gitmiyor ayaklarım…
Sen olmadıktan sonra hissetmiyor ellerim,
İsyan ediyor, çıkmıyor kelimelerim,
Düşünmüyor aklım,
Tatmıyor dilim;
Bir kere kokunu duydu ya,
Senden gayrı koku duymuyor içim..

Ah.. acıyor içim
Kalbim her çarptığında biraz daha aşınıyor göğüs kafesim,
Kırıldı, kırılacak kemiklerim..
Kalbim düşecek yerinden; tutamayacağım
Bir daha eskisi gibi hissedemeyeceğim,
Yavaş yavaş tükenecek tüm renklerim,
“Ben rengim”, tenimi morlaşan bir griye bırakacak
Dudaklarım kuruyacak, çatlayacak,
Soğuyacak bedenim,
Sen yoksun diye; çürüyecek..

Ah.. razıydım beni parça parça bölmene,
Narkozum aşktı benim,
Morfinim bir öpücük..
Şimdi üşüyecek bedenim,
Kanım kalmayacak, kırmızım olmayacak
Sen yoksun diye, üzerimde böcekler gezecek..

Ah.. “ah” bile diyemiyor dilim,
Kanım ah seslerinden boşluklarla dolu,
İçim, ah sesiyle inler,
Korkarım bu “ah” lar gün gelir beynime de gider;
Başlar ağlamaya beynim..
Akıtacak yaşı kalmayana,
Her zerremi yaşıyla doldurana kadar ağlar
Son yaşını akıtırken bile
Bitkileri hayat edinmişken kendine,
Senin aşkınla sular çiçeklerini,
Senin konunu çıkartır nefesinden;
Aldırmazsın.. bari çiçeklere can olsun aşkın…

Ah.. gel bana..
Çoğalalım her hücremde,
Batalım yeni güne her akşam,
Aşk yapalım, yakamoz olalım denizde,
Sonra doğalım, aydınlık olalım güneşle
Çocuklarımızı saçalım ışık yerine..

Ah.. n’olur bu sefer de sen gitme..


17.11.05/perş/17:35-18:06

[ggecim]

Ah.. çarpıyor kalbim
Her yerde seni arıyor gözlerim,
Dinliyor, ama seni duymayı bekliyor kulaklarım
Yürüyor ama sensiz gitmiyor ayaklarım…
Sen olmadıktan sonra hissetmiyor ellerim,
İsyan ediyor, çıkmıyor kelimelerim,
Düşünmüyor aklım,
Tatmıyor dilim;
Bir kere kokunu duydu ya,
Senden gayrı koku duymuyor içim..

Bu mükemmel ve hislerime tercüman olan anlatımın için teşekkürler sana carlitos.

[carlitos]

Bu mükemmel ve hislerime tercüman olan anlatımın için teşekkürler sana carlitos.

okuduğun, beğendiğin ve yazdığın için sana teşekkürler ggecim.


Bu ileti carlitos tarafından Jun 19 2008, 12:33 PM yeniden düzenlenmiştir.

[carlitos]

imkansız

Kalbim.. Çarpıyor;
duymazdan geliyorum.
Gözüm.. Görüyor;
kör dolaşıyorum.
Tenim.. Hissediyor;
"yanmıştım ben" diyorum.
Kokun,
nereye gitsem geliyor.
Bedenin,
her yerde karşıma çıkıyor..
En olmadık zamanda
sanki beni hissediyor,
geliyor,
yüzümü güldürüyor..
İçimden geçtiğin en imkansız anda
tanrı seni bana gönderiyor..
Ya haykırışlarımı cidden duyuyor
ya da isyanlarıma karşı büyük bir oyun oynuyor..
Hem de cezamı kendi ellerimle verdiriyor..
Kör oluyorum, hissiz kalıyorum,
kalpsiz oluyorum, koku bile almıyorum..
Ancak, korkarım iplerimden kurtulmaya başlıyorum...


01.12.05/perşembe/23:10-23:31

[carlitos]

Kül, olmadan önce kırmızıdan alevler saçar tehdit edercesine

Farklı bir dilde
İçimden gelenler;
İçimden, farklı farklı çıkıyor
Sesler..
Binbir türlü doğuyor çocuklarım;
Çocuklarım, bensiz büyüyor..
Bensiz; garip,
Garip; kimsesiz,
Kimsesiz; suskun,
Suskun; yoksun,
Yoksun…
“yok” sun,
Ben; sensiz
Hem sessiz hem renksiz,
Bazen siyah bazen beyaz
Ama en fazla gri..
Gri; hissiz
Bakmak için puslu;
Görmek için suçlu…
Suçlu; çaresiz,
Çaresiz hisleri kifayetsiz..
Parmaklıklar ardında titreyen elleri,
Dermandan yoksun dizleri,
Görmekten aciz gözleri,
Eski sevgilerden kokmuş yüreği;
Kokmuş yüreğinden korkmuş birileri..
Ve birer birer gittikçe sevdikleri,
Ruhundan koptukça “birileri”,
Birbirinin üstüne kapandıkça yaralar
‘Çok derinlerde bir tepede’
Küllerinden bir rüzgarlık kaleler yaptığı
Birileri oluyor..
Korkutuyor; nafile
Yalnız ölümü bekletiyor sessizce…!



18.10.05/Salı/16:20-17:10

[melisa hülya]

Güzel bir kitabın sayfalarını, bir güvertede martı sesleri dinlerken, serin bir akşamda okumak gibi ve ben bu kitabı yedincigemi'de okuyorum. Yeniden tebrikler, yine harika yazmışsın carlitos.

[carlitos]

@ melisa hülya teşekkür ederim okuduğunuz için ve beğenip sayfamda söylediğiniz için.

Ben, can ve sen


Gözlerimi kaçırıyorum senden,
Yetmiyor, yüzümü dönüyorum başka yana,
Olmuyor;
Sırtımı dönüyorum,
Kendimi saklıyorum senden,
Ruhumu buruşturup tıkıyorum bi kuytuya..
Parmak izlerimi yeniden çiziyorum,
Ben gibi kokmuyorum,
Göz bebeklerimi sabitliyorum,
Sana bakan rengini alıyorum gözlerimden..
Ama kaçırdıkça ben,
Yakalıyorsun en hassas yerden.
Ve değdikçe sen bana,
Canım yanıyor,
İçim acıyor.
Değdiğin yer neresiyse;
Can, orda kalıyor,
Kalp, orda atıyor...

Kendimi istiyorum senden,
Yardım et bana,
Güç ver; hayır güçlüyüm gerektiğince,
Şans ver bana, evet
İzin ver,
Önümü ben göreyim,
Ben göreyim bakınca,
Arkamdakini görmesem de
Bırak; güveneyim
Bırak, görmesem de hissetmesini bileyim..
Yardım et bana,
Seni yaşıyorum,
Seni, kendiminmiş gibi yaşıyorum madem
İzin ver ki seni benim yapabileyim..
Herkese "bakın, bu benim!" diyebileyim
Üzüntüm yapamadıklarım için değil,
Yapıp da tökezlediklerim için olsun
Kalmasın içimde hiçbir şey,
Her gözeneğine girebileyim,
Her yerinde nefes alabileyim..
Onlar sadece terlediğimde sırtıma havlu koysunlar,
Ben sokakta oynarken balkondan hiç ayrılmasınlar,
Endişelensinler, sevsinler, sahiplensinler
Ama güvensinler,
İnansınlar..
Beni benden fazla düşünmesinler,
Kocaman yumruklarıyla tıkamasınlar boğazımı,
Mutlu olmaya çalışırken ben,
Huzuru ararken,
Sadece kelimeleriyle,
Açıklaması bile olmayan kelimeleriyle
Almasınlar hayatımı benden..
Kaz tüyünden koltuklar varken,
Çivilere oturtmasınlar,
Yemesin yüreğimi haşereler..
Kelimeleri beynimde döndükçe,
Beni bana hapsetmesinler..

Yardım et bana!
Kısır dönüyorum her "yeni" sandığım başlangıcımda,
Aciz kalıyorum en acizlerin yanında..
İşte bu yüzden,
Gözlerimi kaçırıyorum, yüzümü göstermiyorum,
Sırtımı dönüyorum, kendimi saklıyorum senden,
Bambaşka biri oluyorum,
Başka birini yaşıyorum,
Yumurta kabuğundan hayallerimi kuruyorum hissettirmeden,
Kendimi alana kadar senden,
Soğuk kanlı katil misali
Başkalarında can buluyorum…
İşte bu yüzden her “ben” olmaya çalıştığımda ben,
Canımı yakıyorsun “sen”,
Saklayamadığım, ben olmaya can atan yerlerimden
Yürekler yaratıyorsun,
Yüreklerinden tutuyorsun her seferinde,
Ve her seferinde,
Bir canımı daha alıyorsun..!




03.11.05/Perşembe/12:05-13:10

[melisa hülya]

@ carlitos

Nasıl beğenmeyelim carlitos, sen hazine bulsan gözlerini kapatır mısın? gözümüz gönlümüz bayram ediyor sayende. Yüreğine sağlık.

[carlitos]

SAHNE

Ve perde açılır yavaşça..
Henüz toz kalkmamış bir sahne
Heyecanla, suskun durur öylece
Ve öylece başlar oyun
Bırakır kendini hayata,
Onu oynayanlara, hareketlendirenlere..

Ve gittikçe hareketlenir oyun
Sanki illa öyle olması gerekirmiş gibi,
İnsanın başka yolu yokmuş gibi
Sertleşir.

Ve acı,
Ve üzüntü,
Ve kopukluk girer oyuna
Sen dimdik oturmaya çalışırken koltuğunda,
Omuzlarını indirmeni gerektirir.
Belki karşı koyamazsın, kıramazsın belki de..
Oyuna direniş de girse, aşk da girse
Çok toz kalkmıştır bir kere sahnede,
Sahne aşınmıştır koşuşturmalardan.

Ve ayrılık girer sahneye
Belki doğru, belki yanlış bir kapanışı oynar yine
Ve yine perde kapanır ardından
Bir o kadar sessiz
O kadar rutin ve kayıtsız..
Ve kırmızısı o perdenin
Aydınlanmayı bekler
Yine,
Yeniden…


…/05.’04

[carlitos]

İstikrarsız caddelerin boş zamanlarını severim ben. Beni yoran kalabalıktan ziyade, o boşluk hissi tercihim oluyor, huzura dönüşüyor. Anlamlarımı, duygularımı yapıştırıyorum her yere. Böylece, her yer daha tanıdık oluyor, daha saf oluyor caddeler ve belki de daha fazla gösteriyor kirini..
Yıpranıyorum belki ama, kendime ait olmayan bu kirden dolayı yargılamıyorum kendimi kolay kolay, alışıyorum sonra. Çünkü ne caddeler benim, ne de sokakta yaşayan insanı anlayabilirim. Ben, işte sadece, kendi çapımda hülyalara dalıyorum boş görünce karmakarışık sokakları. Nasıl da büyüyorum bir bilseniz! Huzurlu gülümsemem eşlik ediyor bana, gönlümce yürüyorum.

Kalabalık caddelerde yoruluyorum ben genellikle. Üstüme üstüme geldikçe insanlar, boğuluyorum. Hızlı hızlı yürüyünce tükeniveriyorum işte. Sen sindikçe içine, inadına gelir ya insanlar, şöyle bir çarpar ya adama, laf bile edemezsin, bir özür bile duyamazsın hani. İşte, sevmiyorum onu yaşamayı. Başkalarına çarpmak bana göre değil. Gözümü karartıp yürürsem darmadağın, aldırmadan, üzülüyorum sonra.
Zor işte, onca kalabalığın içinde kendi adımlarınla yürümen, hele hele yara almadan yürümen zor..

İki kişi yürümeyi ise sormayın gitsin. Birbirini kaybediyor insan o yoğunlukta. Sımsıkı da kenetlesen ellerini, acelesi olan ya da yolunu şaşırmış biri geliveriyor, geçiveriyor aranızdan. İşte, ivedilikle birbirinizi ararken, kalabalıktan birileri oluyorsunuz bir süreliğine de olsa.
Bulduğunuzda ellerinizi ve gözlerinizi yeniden, eller tutmak için güçsüz, gözler bakmak için hayli kör oluyor. Kendi telaşesine düşüyor kişi birden. Hissetmediğini göremiyor, görmediğini de hissedemiyor işte.
Ayrı yürümeyi seçiyorlar çaresiz.akılları, yürekleri eksik belki ama hayat koşturmacasında devam ediyorlar zorunlu. Haber almak lüks, bir tenhayı bulup yürümek en güzel hayal oluyor.
Bir vakitte , bir tenhada çıkıyor karşılarına yeniden yürüme fırsatı. Lakin akıllar o kadar dolu ve o kadar tedirgin ve sevgi o kadar ayak altında ki..
Ne zaman dolar acaba cadde yeniden?

Sol el : Boşlukta gözüne gözüne girer dükkanlar insanların. Alınacak bir sürü şey beliriverir, ihtiyaçlar doğar, akıl dolar boş sokakta yürüdükçe. Tanıdıklar fark edersin ya da tanıyanlar seni fark eder boş sokakta yürürken el ele, onlarla konuşman gerektiğini, onlarla da yürümen gerektiğini fark edersin.
En boş, en tenha zamanında caddenin, aklın en dolu haline geliverir. Tez gitmek, yapmak istersin işlerini birden. Ve o anda fark edersin. Elindeki boşluğu hissedersin. Yanında yürüyenin eli kayıvermiştir elinden. Sen düşünmekten, doğru düzgün tutamadığın için ve o da sıkmaktan yorulduğu için ayrılmıştır eller. Bir panik, ardından görüverirsin yoldaşını. Elleri umarsızca sallanır ya da sımsıkı ceplerindedir, kontrolsüzce atar adımlarını, etrafına baka baka, derin nefesler ala ala, yüzünde garip bir gülümsemeyle, boş caddede yürüyordur.. Yorgunluğu belli ama son bir gayret dimdik. Boşveriyordur yoldaşın, anlarsın. Kırılmıştır da belki. E ama sen de insansın. Bir yerde, tek parça olamazsın. Düşünmeden yapamazsın. Bugünü, iki saat sonrasını, işlerini, kendini böldüğün parçalarını… Ses çıkarmazsın ama, bırakırsın yaşasın, gerekirse o söylesin istersin, “hayat” der geçersin. Ama o da biliyordur değil mi, zordur el ele iki kişi olarak yürümek? Biliyor mudur?
Neyse ne, cadde de dolmuştur zaten…

Sağ el : tedirgin olmamaya çalışarak yürürüm ben. Her zaman bulunmaz böyle zaman. Sımsıkı tutarım yoldaşımın elinden. İsterim ki beraber bakalım, beraber adım atalım, sindire sindire yürüyelim. Ama işte, ben ne kadar becerebilsem de sadece o anda ve o yolda olmayı, iki kişi yürüyorsan eğer, zordur aynı yerde olmak, bir olup yürüyebilmek. Sonunda, çabama karşılık bulamayınca, boş gözler ve elimi tutmayan bir el varsa elimde, boşveririm ben de. İçime atarım ve başlarım düğümlerimi koymaya etrafa sessizce. Bir deli oyunudur bu, yüzümde garip, yapmacıktan bir gülümseme; yaşlarımın tıpası. Döndürürüm başımı, yoldaşım fark etmiştir yokluğumu. Bir bakarım, dopdolu olmuştur işte, yeniden, beni alamayacak kadar dolu. Bense inadına boşalırım. “Hayat” derim en fazla. Kişiler farklı yürürler yolda, farklı adımlar atar, farklı şeyler görür, farklı taşlara takılıp tökezlerler. Yorulduğumu hissederim işte, içime dert olur bir de bu kadar ayrı olmak. Yorulurum da yolun bitmesidir korkum.
Heyhat, cadde dolmuştur bile yeniden. Haydi ara dur yoldaşının bir bakışını…


Halbuki nasıl da coşkuluydum ben. Ve nasıl da özlüyorum seni yanımda yokken.. Bir bilsen nasıl da kırıyor bakışların beni. Özlemi ne bakışlarında, ne sözlerinde, ne de dokunuşlarında bulamayınca nasıl da paramparça oluyorum, bomboş, anlamsız kalıyorum ben..
Ve bilirsin, nasıl da susuyorum ben…



15.01.07/ptsi/14:15-15:51

[carlitos]

diyalog

-Siyahın haşmetinde mi gizli
Yoksa beyazın şeffaflığına mı saklanmış dünyam?
İçimdeki siyahlarda mı kaybolmuş
Yoksa beyazımda görünmez mi olmuş duygularım?
Çok mu zor anlatmak?
İmkansız mı halletmek?
Şimdi de kaçış, sorular mı sormak?

Sorduğun sorulara veremediğin cevaplarda düşüncelerin,
Göğüs kafesine sıkıştırdığın yüreğinde hislerin,
Körü körüne teslim ettiğin aklında iplerin..
Aşk sözcüklerin tozlu, atılmış, kullanılmamaktan sararmış
Kelimelerin yarım kalmış,
Tam ortadan kırılmış,
Naftalin de yokmuş,
Bilememişsin,
Üç-beş güveye yem olmuş..
Şimdi ellerin yüzünde,
Ellerin kalbinde,
Ellerin ellerinde..

Hissedemedin mi kendini korkarsın,
Bir sızı kaplar içini,
Hissizlik doldurur yüreğini,
Yalnızlık sarar etrafını..
Kendine her şeyinmiş gibi dokunursun,
Özlediğin şeyleri yüklersin dokunuşlarına,
“Güvendesin” dersin.
Kıramazlar seni, üzemezler,
Yanındayım..
En azından ben, ne kadar kandırsan da beni,
Oyalasan da,
Bilirim, zorundasın “her şeye rağmen” yaşamaya..
Niye bu denli muhtaç,
Neye bu özlem,
Nedir engelleyen?
Haydi, gel etme,
Tüm arzuna rağmen başını öne eğme,
Bu sefer bari kabullenme,
Geçmişi görme,
Geleceğe güven..
İçinde biriktirmektense, susmaktansa kendine bile
Küsmektense her şeye,
Yaşamayı dene..

-Öyle zor ki denemek,
Yaşamayı sevmek,
Çok uzun zaman alır kelimelerimi tamir etmek..
Elimden tek gelen,
En kolayı da olsa, incitmeyen;
Beklemek..
Kalbimi daha da küstürmek uğruna
Beklemek..
Zira vardır elbet biri bir boşluk bulup yüreğime girecek,
Kelimelerime elleriyle şekil verecek,
Tenimle arama girecek,
Gerçek duygular verecek….



05/12/05/ptsi/21:30-23:27

[carlitos]

Minik minik cam kırıkları yağıyor bazen üzerime, ellerime batıyor, yüzümü sıyırıyorlar. Ellerim kanıyor, yüzüm çizik içinde kalıyor. Dokunamıyorum hiçbir şeye, kanadığını ilk defa gören biri gibi şaşkın kalıyorum öylece. Sonra durgunlaşıyorum acıyı hissedince ellerimde, bükmeye çalışıyorum ellerimi, daha da derine batıyor kırıklar. Gözümü kırptıkça, konuşmak istedikçe kanıyor yüzümdeki yaralar.
Öyle izliyorsun işte, kıpkırmızıyken ben karşında, suskunluğuma inat izliyorsun. Ben temizlemedikçe kırıkları ya da söylemedikçe canımın acıdığını, sen uzaklaşıyorsun sadece.
Halbuki elin elime değse kanım değil, aşkım olacak tenine bulaşan; gözlerin baksa bana ya da şöyle öpsen birkaç defa, kapanacak yaralarım daha fazla açılmadan.
Açıyorsun yaralarımı.. Sen de çıkartıyorsun malum dikenlerini ve ben cam kırıklı, sen dikenli olarak biz birleşince görmezden gelip tenlerimizi acı oluyoruz sadece içimize. Herkes görüyor da kanadığımızı, bir biz aldırmıyoruz.
Vereceğim cevaptan çekindiğin için mi, yoksa sormana gerek kalmadan söylemem gerektiğini düşündüğün için mi artık bilemiyorum, sormuyorsun da. Susuyoruz öylece. Dilsiz sanıyorlar bizi. Halbuki benim ağzım kan dolu. Halbuki ellerim acıyor.
Sonra gidiyorsun zaten.. Sen yolda uyuyorsun, ben yatağımda kanıyorum..

28.04.07/ctsi/00:04-00:36